واردات یک میلیون و ۱۷۳ هزار و ۲۹۹ دلار کارتخوان در یک روز .
روز ۱۷ فروردین ماه نموداری از واردات به کشور منتشر شد که نکته جالبی در آن وجود داشت و آن واردات یک میلیون و ۱۷۳ هزار و ۲۹۹ دلار کارتخوان در یک روز بود. این حجم از واردات باعث شد که دستگاههای کارتخوان در فهرست اقلام عمده وارداتی ایران در این روز قرار بگیرد. اگر قیمت هر دستگاه کارتخوان را ۵۰۰ هزار تومان فرض کنیم یعنی در این روز چیزی در حدود هشت هزار کارتخوان وارد کشور شده است. اولین پرسش این است که این تعداد را چگونه باید تفسیر کنیم؟ زیاد است؟ کم است؟ عادی است؟ برخی از کارشناسان میگویند اتفاق خاصی رخ نداده و این عادی است. برخی دیگر میگویند این حجم از واردات زیاد بوده و بازار اشباع است.
در ایران در حال حاضر بیش از چهار میلیون کارتخوان فعال داریم. اگر فرض کنیم عمر هر دستگاه پنج سال است، پس انتظار میرود هر سال ۲۰ درصد از چهار میلیون دستگاه کارتخوان موجود در کشور از رده خارج شوند که این تعداد میشود ۸۰۰ هزار دستگاه که باید جایگزین برای آنها وارد کرد. اگر این عدد را تقسیم بر تعداد روزها کنیم هر روز چیزی حدود ۲۲۰۰ دستگاه کارتخوان جدید نیاز داریم. دقت داشته باشیم که عمر متوسط این دستگاهها بیشتر از پنج سال است و برخی از آنها نزدیک به ۱۰ سال است که در شبکه پرداخت الکترونیکی کشور در حال سرویس دادن هستند.
از طرف دیگر شرکتهای بزرگ ارائهدهنده پرداخت در ایران برای صرفهجویی این روزها مراکز تعمیر و نگهداری قدرتمندی راه انداختهاند که بتوانند از دستگاههای موجود بهینهتر استفاده کنند. چهار شرکت پرداخت الکترونیکی اصلی کشور بیش از ۸۰ درصد کارتخوانها را در اختیار دارند. البته تعداد چهار میلیون دستگاه کارتخوان با توجه به وجود دو میلیون واحد صنفی در کشور هم عدد بالایی است و این را باید در کنار این نکته گذاشت که همین دستگاههای موجود هم بهصورت متناسب توزیع نشده و در برخی از شهرستانها ما دچار فقر پرداخت الکترونیکی هستیم و در جایی مانند تهران دچار اشباع گشتهایم. اگر قرار است اقتصاد مقاومتی داشته باشیم با این آمارها چه کنیم؟ آیا با این حجم نیاز به کارتخوان و با وجود سرمایهگذاریهایی که در حوزه فناوریهای بانکی و مالی میشود باید به دنبال تولید داخلی دستگاههای کارتخوان باشیم؟
منبع: هفته نامه عصر ارتباط